ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Pojechałem sprawdzić czy Caitlin jest w domu. Moje podejrzenia się sprawdziły, kiedy nikt mi nie otwierał drzwi. Zadzwoniłem do Alex, okazało się, że dziewczyna jest u niej, poprosiłem, aby zatrzymała ją tam jeszcze przez chwilę. Wstąpiłem do kwiaciarni. Wybrałem czerwone róże i ruszyłem do mieszkania Alex. Zapukałem, a ona bez namysłu wpuściła mnie do środka. Caitlin siedziała zapłakana na sofie. Na jej widok serce zabiło mi szybciej. Skrzywdziłem ją, zdecydowanie. Podeszłem do niej wolnym i spokojnym krokiem. Uklęknąłem przed nią i spojrzałem w oczy. Po jej twarzy spływały łzy.

                - Przepraszam, za to, że jestem strasznym idiotą, nie powinienem tak na ciebie krzyczeć, nie powinienem cię wyrzucać z domu. – Była zaskoczona i nieodpowiadała. Nieśmiało wręczyłem kwiaty i czekałem na reakcę.

                - Tak, jesteś idiotą... ale... Nie umiem żyć bez takiego idioty.- Odłożyła kwiaty na stół i wpadła w moje ramiona. Całej sytuacji przyglądała się Alex. Zrobiło mi się lżej na sercu, kiedy Caitlin mi wybaczyła. Chwila... Zależy mi na niej? Jestem zakochany? Kiedy przypomniałem sobie o sytuacji, która miała miejsce kilka lat temu odrzuciłem od siebie te myśli. Nie chciałem ponownie być zraniony i wykorzystany. Caitlin nie jest pierwszą dziewczyną, na której mi serio zależy.  Po tym co zrobiła mi moja była, mam uraz do dziewczyn. Rozumiem nie wszystkie takie są, ale nigdy nie będę w stu procentach pewny, że Caitlin jest ze mną szczera. Nie potrafie jej w pełni zaufać.

                - Tak bardzo cię przepraszam, zależy mi na tobie, nie chce cię stracić.- Szeptałem jej do ucha, a ona płakała w moje ramiona. Teraz mam w rękach wszystko, co potrzebne mi do szczęścia.Tak bardzo chciałbym jej udowodnić, że moej uczucia wobec niej są prawdziwe, ale nie potrafię. Pocałowałem ją delikatnie w usta, a ona oddała mój pocałunek, kiedy zorientowała się, że Alex nam się przygląda, zaprzestała swoim działaniom. Kiwnąłem głową w strone przyjaciółki Caitlin i powiedziałem ciche „Przepraszam”. Jestem wdzięczy Bogu, że mogłem poznać tak cudowną dziewczynę, ona znosi moje wybryki, a ja musze się jej za to odwdzięczyć miłością, ale czy jestem na to gotowy, czy ona tego chce? Czy potrafię zaufać kolejnej dziewczynie?  

                                                                   ***
PRZEPRASZAM, kocham WAS.